B-L-O-G 16: Ik word volwassen en neem mee…. mijn egoïsme en mijn AD(H)D…
Het heeft me wel wat jaartjes gekost om te ontdekken dat er een flinke dosis zelfzorg nodig is om te kunnen functioneren. Zeker in deze maatschappij waarin er maar 1 richting lijkt te zijn: hup en vooruit en liefst snel een beetje… en zeker als je een gevoelig persoon bent die een hoofd heeft wat overwegend meer los zit dan vast.
“Vergeet je hoofd niet mee te nemen” is dan ook een vaste uitspraak van mijn ouders die nog steeds als een mantra door mijn aderen stroomt…. vraag dat maar aan mijn kinderen want die krijgen het nu ook met regelmaat te horen.
Kijk, toen ik klein was, was ik gezegend met de zorgzaamheid mijn lieve ouders. Zij gaven aan hoe laat ik naar bed moest, zij hielden me in het gareel als ik door het huis stuiterde, zij troostten me als mijn emmer vol zat met…. Ja met wat eigenlijk….
Maar het volwassen worden werd een ander verhaal. Vanaf mijn 17e tot mijn 30e heb ik overdag extra geslapen. Na veel onderzoek werd ik in het (toen nog) vage vakje chronisch vermoeid geplaatst omdat ADHD in die tijd nog veel vager was.
Ik kon mijn energie niet goed verdelen en….. ik gaf mijn grenzen niet aan. Ik paste me voortdurend aan aan de wereld om mij heen. Ik leefde ‘Hoe Het Heurt’ waardoor ik altijd op mijn tenen liep.
Klinkt eigenlijk helemaal niet zo heel zorgelijk als ik het teruglees, ik denk dat iedereen wel eens een lastige fase in zijn leven heeft….. maar waar zit ‘t ‘m dan in?…
Bij mij zit het ‘m onder andere in het aangeven van grenzen; Ik heb een geweldig leven. Een heerlijk gezin, een prachtige bedrijf, vrijheid en een heel erg leuk en liefdevol sociaal leven. En in al dat leuke en fijne schuilt nou net het gevaar:
Vroeger zat er nooit een STOP knopje in mijn lijf. Ik ging maar door….. Mijn lijf gaf pas een seintje als de reserve brandstof al lang op was. Mijn hoofd ging gewoon door of soms zelfs in de overdrive of survivalstand…. Voor de buitenwereld was het gewoon: “Hetty druk, impulsief, temperamentvol, energiek en altijd in voor gekkigheid”. Maar van binnen vrat ik mezelf op en niemand die het zag, zelfs ik niet…
Gelukkig heb ik nu geleerd om beter naar mijn lijf te luisteren en om mijn grenzen aan te geven. En manlief (heul lief) heeft een extra antenne ontwikkeld voor mijn
AD(H)D fratsen waardoor hij mij waarschuwt op stuitergevaar. En wij samen hebben geleerd om zorgelijke signalen zoals extreme vermoeidheid en zwaarmoedige gedachten, zeer serieus te nemen.
“Schat, ik ga naar bed” is nu duidelijke taal in plaats van “Pfffff ik ben moe, ik kruip tegen je aan, ik denk dat ik straks naar bed ga, wil jij nog wat drinken? O, ik ruim de vaatwasser nog wel even leeg en dan ga ik toch nog even op mijn telefoon kijken….hé ik krijg een leuk idee, computer aan…..”
En (in alle eerlijkheid naar mijn dierbare familie en vrienden): “Ik kom niet naar je feestje” komt soms dus uit pure egoïsme. Geen onwil, geen zin of luiheid, nee, een flinke portie zelfzorg waardoor ik een gezond en fijn mens blijf.
Ik kom op voor mezelf zodat ik blijf functioneren en zodat ik het beste haal uit mijn lijf, leven en hoofd, mits ik het vergeten ben om mee te nemen…
Benieuwd naar het blog over de kras op de auto en bonbons?
Fijne groet,
Hetty
De AD(H)D ervaringsexpert