B-L-O-G 44: Ik ga total loss en neem mee….. mijn man, mijn zoon, mijn vader en mijn adhd….

Het is alweer 100 jaar geleden maar het voelt als de dag van gister. Het onderwerp is al zo vaak ter tafel gekomen de afgelopen maanden omdat zoonlief gestart was met autorijles. Hij koos een ouwe rot in het vak, dezelfde instructeur die manlief en ik destijds hebben gehad.

Tijdens de eerste rijles werd mijn zoon er meteen mee geconfronteerd. “Weet je hoe dat bij je moeder is gegaan, toen zij net haar rijbewijs had?”.
Dat was toch even slikken toen zoonlief dit tijdens het avondeten vertelde. Ik heb notabenen niet eens de kans gekregen om mijn bizarre avontuur zelf aan hem te vertellen, haha.

Enfin, hier komtie:

(100 jaar geleden) Ik had mijn rijbewijs gehaald! Jippie…. Eindelijk mocht ik legaal achter het stuur. Nog even een weekje wachten tot ik het papiertje kon ophalen en dan was het eindelijk zover. 3x rijexamen en dan slagen… dat is best oké, toch?

Een week later, op een vrijdag haalde ik mijn officiële rijbewijs op bij het gemeentehuis en ik was apetrots.

Op zaterdagochtend vroeg ik aan mijn vriend (nu manlief) of ik zijn auto mocht lenen om een ritje te maken met mijn beste vriendin. We werkten allemaal in het ziekenhuis zodat ik zijn auto en mijn vriendin meteen mee kon nemen. Ik moest nog wel even de autopapieren bij hem thuis ophalen en dan kon ons avontuur beginnen. Zo gezegd, zo gedaan.

The Girls Are Cruising!

Op tweehonderd meter voor het ouderlijk huis van mijn man is een kruispunt. Destijds was dat een voorrangsweg. Ik reed daar netjes met 50km per uur over het kruispunt toen we van het één op het andere moment stil stonden na een fikse klap…. BOTSING!!!!! (let op, gelukkig zonder lichamelijk letsel).

De meneer van rechts had ons niet gezien, hij was ervan overtuigd dat hij voorrang had en hij verweet mij dat ik deze weg beter kende dan hem, dat ik beter op had moeten letten.
O, en toen werd ik gek! Ik zie mezelf nu vanuit helicopterview: ik stond daar te schreeuwen en hield iedereen aan die langs kwam: “jij bent getuige, blijf hier! Ik heb jullie nodig!”

Ik hielp de meneer vlotjes naar de verkeersborden om hem bij te praten over de verkeersregels die er bij mij zo vers ingepompt waren.

Ik rende naar het huis van mijn schoonouders om jankend en hijgend het slechte nieuws te vertellen (en om de autopapieren op te halen).

Wat een drama. De auto van mijn liefje in de prak. Zijn gespaarde centjes in 1 klap tot schroot. Zijn trots en vrijheid naar de Filistijnen.

Toen ik terug kwam op plaats delict was de politie gearriveerd. Ik ging op de rand van de bestuurdersstoel zitten om bij te komen en gaf snikkend mijn rijbewijs aan de agent. “Zo, dat is nog een nieuw rijbewijs?”.

Ja, dat was het ook. De inkt was nog nat en nu lag het in de handen van een agent omdat een idiote bejaarde man het in zijn hoofd haalde om de borden te negeren en twee onschuldige meiden voor eeuwig te ontnemen van hun onbevangenheid op gebied van verkeers(on)veiligheid en autorijden.

Ik weet het, ik dik het ietswat aan maar ik wil je blijven boeien.
Om een lang verhaal kort te maken….. de auto werd weggesleept naar een dorpje verderop. Schoonvader ging verhaal doen bij manlief op zijn werk en ik…. Ik heb geen flauw idee wat ik gedaan heb. Waarschijnlijk heb ik 10 keer achter elkaar het verhaal vertelt omdat het er allemaal even uit moest.

Tegen de avond werd ik wat rustiger. Manlief had me getroost en ik bewonder (nog steeds) zijn nuchterheid. Hij was blij dat ik en mijn vriendin ongedeerd waren en de auto? …. Ach, dat is maar blik op rubber.

Mijn vader…. die zag dat ik wat rustiger werd. Tijd voor actie (en daar ben ik hem nog dagelijks dankbaar voor!!!!).
‘Hetty, trek je schoenen aan, we gaan een eindje rijden”.
Oef, die had ik niet zien aankomen. Een eindje rijden? Ik moest er niet aan denken! Maar tegelijk begreep ik zijn achterliggende gedachte: als je te lang wachten om het stuur terug in handen te nemen, loop je de kans dat je angstig wordt en dat zou zonde zijn. Een rijbewijs dat nog geen 24u in gebruik was en op de plank belandt, dat zou eeuwig zonde zijn.

Ik heb die avond in de auto van mijn vader gereden (bij hoge uitzondering want zijn auto was zijn lust en zijn leven). En het was heerlijk. Het vertrouwen dat hij mij gaf. De gedachte dat hij me steunde en hielp. Het idee dat hij er onvoorwaardelijk voor mij is. Dat maakte dat de botsing verzachtte in mijn brein. En ik kon er al vrij snel om lachen! Dat doen we dus nog steeds.

Ik sta er niet gek van te kijken als zoonlief binnenkort eens aan opa vraagt om een ritje te gaan maken. En ik vrees met een glimlach, dat deze anekdote dan ook nog wel voorbij zal komen.

Dankjewel allerliefste pa van de hele wereld!

 

Wil je weten wat ik deed toen ik overvallen werd door een enorme storm tijdens mijn strandmomentje?

Fijne groet,
Hetty
De AD(H)D ervaringsexpert

Hier lees je nog veel meer over belevenissen met mijn AD(H)D brein…

Wil je me iets vragen? Stuur me dan hier een bericht.