B-L-O-G 47: Ik krijg huis-sokken en neem mee…..

BLOG 47

Ik krijg huis-sokken en neem mee….. mijn warme hart en mijn AD(H)D….

Gisteravond vierden wij Sinterklaas. De magere versie welleswaar maar dat mocht de pret niet drukken. Fonduepan op tafel, vleesjes, salade en stokbrood. En natuurlijk mijn lieve man en kinderen.

Ons Sinterklaasfeest draait al jaren om de onzin van het leven. Waardeloze kadootjes, zo goedkoop mogelijk, met een gedicht op maat. Of je nu je diepste liefde verklaart aan de ander of je steekt eens flink de draak met een hilarische herinnering, alles wat telt is aandacht geven en moeite doen voor elkaar.

Mijn kids (16jr en 18jr) hebben dit jaar weer hun stinkende best gedaan om er een gedicht uit te persen. De één doet het handgeschreven met 4 regels die je meteen weten te raken. De ander wacht tot 2u ’s nachts, bedenkt de meest grappige rijmpjes en print het uit met wel heel kleine lettertjes…..

En manlief, die maakt poëzie met humor, liefde en zijn schaterlach om de reactie van zijn dierbaren doet mij gloeien van trots.

En schoonzus, wat een schat, had ook nog kadootjes laten bezorgen om tegemoet te komen aan ons jaarlijkse concept. Normaal zijn we met 12 mensen en 1000 kadootjes gevuld met hilariteit. Dankzij haar zijn we dit jaar toch een beetje bij elkaar, c-proof. Zo liefdevol, zo grappig, zo heerlijk eenvoudig maar ook net zo raak!

Man man, wat hebben we gelachen. Dit heerlijk avondje was zo welkom. Even alles om je heen vergeten en opnieuw ontdekken waar het leven om draait: om elkaar, je naasten, je dierbare familie.

Het helpt me enorm om te relativeren. Want nu mijn creativiteit na 4 maanden weer is opgeborreld, moet ik waken om mezelf niet voorbij te steken in mijn eigen enthousiasme. Dat is mijn grote valkuil van mijn AD(H)D brein.

Toen ik nog niet wist dat ik AD(H)D had, was het andersom. Toen leefde ik van dip naar depressie en van depressie naar burn-out. Steeds op de laagste trede van mijn gemoedstoestand terug opkrabellen naar boven, naar beter.

Ik moet zeggen, het waken vanuit positiviteit en enthousiasme is harder werken dan vanuit een dip. Het is natuurlijk ook moeilijk te bevatten. Ik voel me vrolijk, kan de hele wereld aan, ik ga als een speer en dan juist moet ik aan mijn remmetje trekken. Ik schreef er al eerder over in blog 19 over de marathon.

Maar als ik heel goed blijf luisteren naar de signalen van mijn lijf (spierspanning), oplet op mijn eetritme (suikerspiegel) en steeds alert ben over hoe ik rustmomenten inplan en hoe ik slaap, dan voorkom ik een voortdurende adrenalinestoot en blijf ik functioneren vanuit plezier en tevredenheid. Dat is iedere dag ongelooflijk hard werken en tegelijk is het rete eenvoudig.

Eigenlijk net zo simpel als ons sinterklaasconcept: hou het klein, doe het met plezier, zo simpel mogelijk én maatwerk. Eigenlijk steeds een kadootje voor jezelf…..

Mijn kadootje voor vandaag: een vogeltje tekenen op het schildersezeltje wat ik kreeg van zoonlief. Met een mok thee drinken welke manlief bij elkaar heeft gedicht. En de huissokken aan mijn voeten van dochterlief. Zo wordt de onzin van ons sinterklaasfeest omgezet in de zin van het leven. Kijk, daar krijg ik nou een warm hart van. En warme voeten, haha.

 

Opkroppen van emoties en gevoelens is een gevaar voor het AD(H)D brein. Daarom hier een blog over emotionele opruiming.

Fijne groet,
Hetty
De AD(H)D ervaringsexpert

Wist je dat ik meer dan 65 blogs heb geschreven? Hier is het overzicht.