B-L-O-G 14: Ik ga dobberen en neem mee…. mijn gewichtloosheid en mijn AD(H)D…
Als je liever luistert dan leest, klik dan hier
Onlangs verdween ik een weekend met mijn familie in een vakantiehuisje. Mijn ouders vierden hun 50 jarige bruiloft en daarom besloten we om dit te vieren in luxe.
Een huis met zwembad en wellness. Echt heerlijk. Mijn ouders, mijn broer en zijn gezin, mijn eigen gezin…. Allemaal in topvorm om het er even lekker van te nemen.
In een onbewaakt moment was er even helemaal niemand in het zwembad. Het bad was omringd door een glazen huis zodat het er lekker warm en behaaglijk was.
Ik pakte een aantal drijvers en nestelde me in het lauw-warme water. En toen ik mijn balans had gevonden, lukte het me om alles even los te laten. Werk, mensen, belevenissen, indrukken, emoties…. Even niets….. even lekker dobberen….
Natuurlijk had ik alles om mij heen afgecheckt:
Als iemand naar binnen wilde, moesten ze door een schuifdeur…. Dat zou ik horen…. Check! Zo zou ik niet zo schrikken als ik in mijn meditatieve toestand gestoord zou worden…. Check! Dus ik kon niet onverwacht worden nat gespetterd door mijn kinderen, neefjes of door mijn vader (want die was ook flink op dreef in dat weekend)……
Ik lag daar in het water en voelde een heerlijke rust over mij heen komen. Het lukte me zelfs om mijn armen geheel gewichtloos in het water te laten drijven.
Ik ben van nature een enorme waterrat en ik merk steeds meer hoe dat komt….. het dobberen in water ervaar ik namelijk als een bijzondere sensatie. Het water vouwt zich om je heen als een veilige beschermlaag en het draagt je naar het oppervlak. Kleine golfjes kabbelen tegen je lijf zodat je op het randje van wakker en slaap verblijft. Ik krijg daar een heel vrij en rustig gevoel van. Dat kan ik niet nabootsen op mijn yogamatje of matras.
Natuurlijk, het duurde niet zo heel lang of de schuifdeur ging open. Er kwam een flitsje uit een telefoon of fototoestel. Maar we hadden al afgesproken dat we de foto’s enkel zouden delen onder elkaar…. Dus die moet ik je helaas verschuldigd blijven….
Wat is nu de moraal van dit verhaal?
Aankomende week heb ik gestreept in mijn agenda. Ik streef er naar om minimaal 1x per week in de ochtend te gaan zwemmen. Ik zwem graag op tempo maar ik heb mezelf dit keer beloofd dat ik me de laatste baantjes zal laten dragen door het water. Zo komt er balans tussen inspanning en ontspanning….. balans tussen mijn lijf en mijn hoofd….. en dat om gewoon een fijn en leuk mens te blijven….Ja, daar doe ik het voor!
Benieuwd naar de moeder die de fiets van haar dochter steeds opnieuw ophaalt?
Fijne groet,
Hetty
De AD(H)D ervaringsexpert