B-L-O-G 65: Wonderpil
Het was november 2012, een paar maanden nadat ik te horen kreeg dat ik ADHD heb. Ik had een voortgangsgesprek met mijn leidinggevende voor mijn werk als jobcoach.
Ik was blij en opgetogen want de medicatie begon zijn werk te doen.
Toen ik mijn diagnose kreeg werd mij geadviseerd om te onderzoeken of medicatie helpend zou zijn. En ik was er blij mee.
Ik had geen kip- of het ei gevoel (wat eerst: therapie of medicatie). Het was voor mij duidelijk. Er moest eerst rust in de tent komen d.m.v. medicatie en daarna zou ik verder gaan met het schrijven van mijn handleiding.
Oftewel: ik wilde eerst medicatie om tot rust te komen en dat zou ruimte in mijn hoofd maken op weg naar verbetering.
Zo gezegd zo gedaan. Ik begon met kortwerkende methylfenidaat. En al vrij snel stapte ik over op de langwerkende versie. In 3 maanden bouwde ik op van 18mg naar 36 mg en eigenlijk was dat het.
De bijwerkingen vielen reuze mee. Ik kreeg wat spierspanning in de ochtend en mijn eetlust daalde iets maar dat woog niet op tegen de 60% van de chaotische hersenspinsels die als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ook ’s nachts ging de hemel open. Ik SLIEP!!!!!!!! En….. Ik SLIEP enkel ’s nachts!!!!!!!!
Al meer dan 20 jaar had ik namelijk een verstoord slaapritme. Ik sliep vééééél te veel. Dit slaapgedrag was een diep ingesleten patroon geworden waardoor ik minstens 9u nachtrust nodig had en er waren jaren dat ik overdag ook nog eens 2 á 3 uur sliep.
Ook slikte ik 10 jaar antidepressiva niet bewust dat dit medicijn averechts werkte op mijn slaapritme. Ik zweette de tent uit en lag nachten te woelen en te dromen. De psycholoog had me ooit verteld dat je van antidepressiva juist beter zou moeten slapen dus ik paste mijn gedachte aan; ik programmeerde mezelf met een nieuwe waarheid: “De psycholoog zegt dat je goed slaapt met dit medicijn, dus dit is goed slapen”.
Achteraf allemaal kenmerken van aanpassen naar de maatstaven. “Hoe Het Hoort” (leerde ik van Cathelijne Wildervanck). Een kenmerk wat je veel terugziet bij meisjes en vrouwen met kenmerken van ADHD en ADD.
Afijn, ik was dus blij en opgetogen (terug naar alinea 2, sorry)…..
En omdat ik deels in de ziektewet zat om op krachten te komen, had ik een gesprek met mijn leidinggevende. Hij vroeg vanzelfsprekend hoe het met me ging.
Geheel onbevangen en openhartig begon ik te ratelen over dat ik zo blij was met mijn diagnose. Dat ik eindelijk erkenning vond ik alles wat ik las over ADHD. En dat er steeds meer puzzelstukjes op z’n plek vielen om mijn leven weer op orde te krijgen.
Mijn leidinggevende bleef kalm en ik vond hem een beetje mat. Onze samenwerking was altijd vrij zakelijk maar ik liet mezelf altijd van mijn goede kant zien.
Toen ik was uitgerateld over mijn ADHD succesverhaal werd het even stil. En gebruik maken van de stilte was toen ook nog niet zo’n sterke kant van mij.
‘En ik slik medicatie en dat werkt” Zei ik veel te hard en bijna vanuit het niets.
“O, een wonderpil dus” zei hij koeltjes……..
En toen bliksemde het even kort in mijn hoofd:
“Wonderpil, W O N D E R pil?”
Alsof je er een antibioticaatje tegenaan gooit… zo zei hij het. Tenminste….zo kwam het op mij over.
Ik voelde aan alles dat ik me wilde verantwoorden omdat ik zogenaamd ‘makkelijkste’ weg koos om mijn nieuwe diagnose te lijf te gaan. Maar ook verantwoorden lukte me niet. Ik klapte volledig dicht en daarna paste me wéér aan. Aan de buitenkant was waarschijnlijk niets te zien. Niets aan de hand, ik praatte gewoon door terwijl het woord wonderpil door mijn hele lijf gierde als een woeste beer die opgesloten zat.
Ik voelde me niet serieus genomen en ik wilde het liefst wegrennen maar nee hoor, Hetty doet gewoon ‘Hoe Het Hoort’…..
Het gesprek ging verder. Vooral over zakelijkheden. We maakten afspraken over de opbouw van mijn werk en ik zei op alles ‘ja’. Werkdagen, werktijden werden besproken en ik ging akkoord terwijl ik er he le maal niet bij was met mijn kop (WONDERpil, WONDERpil). Ik had me volledig aangepast aan de situatie. Waar getriggerde mensen zouden vechten, vluchten of bevriezen ging mijn reptielenbrein automatisch op niet plooien en overschakelen op ‘HOE Het Hoort’…….
Je wil niet weten wat er gebeurde toen ik mijn leidinggevende weg zag rijden……
De beer was los. Alle registers gingen open. Janken, vloeken, tieren!
“Wonderpil, W O N D E R pil?”
Hoe haalde hij het in zijn hoofd om mijn ADHD en het hele f***ing proces van meer dan 20 jaar te bagatelliseren tot een WONDERpil?
Snel belde ik mijn collega. Bij haar kon altijd ik mijn ei kwijt. Jeetje wat was ik van de wap. Zo fijn dat ze gewoon naar me luisterde en me mijn gang liet gaan. De stoom ging van mijn keteltje en ik werd weer rustig.
Wat een bagger kwam er los zeg. Ik was zo blij met mijn ADHD diagnose en de stapjes die ik de laatste maanden had gezet. En blijkbaar zat er toch ook een hele hoop verdriet en woede in mij.
Inmiddels weet ik dat het woord wonderpil nooit bedoeld was om mij te triggeren of om mijn ADHD belachelijk te maken. Ik weet zeker dat een ander woord of een andere benadering een andere uitwerking op mij had gehad. En ik leerde dat dit vooral iets zei over mij en het proces waarin ik zat. Ik voelde me de hemel te rijk omdat ik mezelf en mijn ADHD nu beter kon leren kennen maar het werd me ook duidelijk dat er ook nog heel wat (oude) emoties boven zouden komen drijven in deze nieuwe fase in mijn leven.
Het woord WONDERpil heb ik overigens nooit meer iemand horen zeggen. En dat is misschien maar beter ook……
Fijne groet,
Hetty
De AD(H)D ervaringsexpert