B-L-O-G 66: Sportschool voor mijn brein
Goed zo Hetty!
Ik word er steeds beter in; mezelf een schouderklopje geven.
Ik noem mezelf ook wel eens de grootste criticus tot de maan en terug.
Nee, ik heb geen grote mond over het milieu en ik ga hier ook niet los over onderwerpen zoals politiek en religie.
Als het over grote maatschappelijke issues gaat, dan vind ik het juist moeilijk om daar een mening over te vormen. Mijn brein kan honderden meningen en variaties bedenken en het is voor mij heel moeilijk om uit die brij een standpunt te kiezen.
Dan is het fijn om mezelf stilletjes in een gesprek te mengen om anderen hardop te horen vertellen. Zo kan ik de dingen filteren die me aanspreken of de dingen waarvan ik zeker weet dat ik daar anders over denk.
Nee, ik ben geen maatschappelijke criticus….
Maar kritisch over mezelf…. Zéker en vast?
Ik ben als het ware de grootste zelf-criticus van het hele kabouterbos (bron: Kabouter Plop).
Ik ben een kei in het mezelf de grond in boren:
- Mijn brein is geautomatiseerd in het mezelf toespreken dat ik niet zo overdreven moet doen.
- Het lukt me aardig om aan het einde van de dag op te sommen wat ik beter anders had kunnen doen
- Ik sta vooraan in de rij: je had meer…. Beter…. normaler…. sneller….
Sinds ik weet dat ik ADHD heb, 31 augustus 2012, gaat het gelukkig stukke beter.
Voordat ik gediagnosticeerd was had ik me erbij neergelegd dat ‘dit’ het leven was. Ik was nou eenmaal zo en er was niets meer aan te doen; mijn hieperdepieps ving ik op met veel slapen en mijn depressies ving ik op door zoveel mogelijk het normale leven te leiden op de toppen van mijn tenen.
En dit alles in combinatie met een brein die me geregeld saboteerde door niet helpende gedachten (en toch bleef ik best leuk hoor….).
Mezelf trainen door me te richten op de dingen die wél goed gaan is een lang proces geweest. Als professional heb ik geleerd dat het brein een spier is die je hetzelfde kunt trainen als je biceps. Leuke bijvangst was dat ik alles van mijn opleidingen ook op mezelf kon toepassen. Daar ben ik keihard mee aan de slag gegaan.
Bijvoorbeeld:
- De dag opstarten met een taak waar ik een tevreden gevoel van krijg.
- Mezelf complimenteren over relatief kleine successen.
- Bij een dip nadenken wat ik in ieder geval op dat moment nog wil bereiken voor een tevreden gevoel.
En op momenten dat het me niet lukt om dat zelf te doen, schroom ik niet om bevestiging te vragen van mensen om me heen. Tot een aantal jaar geleden voelde ik me net een bedelaar die een complimentje uit mijn liefsten wilde trekken. Tegenwoordig weet ik hoe belangrijk het is dat ik dat doe; dan lukt het me blijkbaar zelf niet om iets positiefs te vinden in mijn chaos. Dus dan roep ik hulptroepen in die dat wel kunnen.
Als ik aan manlief opsom wat ik allemaal gedaan heb die dag, laat hij me vertellen zonder dat hij oordeelt of het nou veel, weinig, belangrijk of onbelangrijk is wat ik gedaan heb. Dat is voor mij een bevestiging. En dat voelt heel fijn.
Als ik een pittig gesprek heb gehad in mijn werk of ik werk langere tijd in een complexe casus, dan vraag ik een collega of ik even mag bellen. Zij stelt me dan precies de juiste vragen zodat ik hardop vertel wat ik gedaan heb en waar ik tevreden over ben. Doordat ik mezelf hoor praten, geef ik mezelf de bevestiging die ik in mijn eentje niet kon verwoorden en dat is heel helpend.
Schreef ik nou dat je het brein net zo kunt trainen als je biceps? Da’s dan eigenlijk de sportschool voor mijn brein, toch? …..
Misschien meteen een leuke titel voor dit blog, haha
Fijne groet,
Hetty
De ADHD ervaringsexpert