B-L-O-G 8: Ik ga bloggen en neem mee…een leeg hoofd en mijn AD(H)D…
Dit is ongetwijfeld het meest domme moment om een blog te schrijven. Het is zondagavond en ik ben moe (tenminste… ik denk dat ik moe ben). Ik heb een heerlijk weekend achter de rug waarin het mij ‘boven-verwachting’ goed gelukt is om mijn werk achter me te laten en om een groot deel van de tijd op mijn kont te zitten (op het strand).
Hier kun je mijn blog beluisteren i.p.v. lezen.
Hard werken, in beweging zijn en dingen ondernemen, dat doe ik maar al te graag. Liefst dag en nacht….maar dat hou ik niet vol…. en da’s natuurlijk heel normaal. Maar op dit moment voel ik me rusteloos en ik wil weten hoe dat komt. Misschien is het dat wel… dat mijn hoofd op standje ‘normaal’ staat en dat dat bij mij aanvoelt als lui, nutteloos en rusteloos. Daarom ben ik waarschijnlijk achter de laptop gekropen en ben ik gaan bloggen over….ja, over wat eigenlijk?
‘Niets-nuttig, normaal, leeg hoofd, doelloos’… een groot deel van de mensen zou blij zijn met deze gemoedstoestand maar ik kan me er knap beroerd van voelen. Zeker omdat ik het afgelopen jaar niets anders gewend ben dan te werken, te jagen en te genieten, in volle vaart vooruit. En dan voelt zo’n relaxt weekend als een bad vol vanillepudding waar je een sprintje in wilt trekken; vooruit achteruit….
Onderprikkeling is een zeer onderschatte gemoedstoestand. Zeker bij mensen met kenmerken van AD(H)D. De hersenen zijn gebaat om ‘on track’ te zijn; in een bepaalde staat van paraatheid; een lekkere flow in het leven. Kom je daarboven dan raak je overprikkeld, dat weten we inmiddels allemaal. Kom je daaronder dan geraak je onderprikkeld.
Het gevolg van over- of onderprikkeling voelt vaak hetzelfde en het gedrag wat daaruit voortkomt dus ook; je blokkeert, je gaat stuiteren of je vlucht weg uit de situatie (freeze, fight or flight).
Bij kinderen is het nog lastiger om het te herkennen: ‘lui’ gedrag of ongeïnteresseerd…. Klieren of steeds in discussie gaan… De zin doordrijven of letterlijk in gevecht gaan…. Verdrietig zijn of paniekeren…
Het vraagt heel veel inzicht. Kijk dus naar de signalen van je kind; wat zie je hem/haar doen? Wat is de lichaamshouding, hoe ziet de gezichtsuitdrukking uit, welke emotie zou je omschrijven en welk verschil zit er tussen de dag ervoor?
Wat heb je de vorige keer gedaan om je kind te helpen? Hoe heeft dat geholpen? Wat zou je op dit moeilijke moment zeker nog eens proberen wat in het verleden geholpen heeft of kom je ineens op een geweldig idee om iets nieuws uit te proberen?
Lieve ouder, blijf proberen, je kind is het waard…jij bent het waard. Jullie gaan hier een juiste manier in vinden zodat de rust weer terugkeert. En loopt het deze keer niet zoals je gehoopt had….. wees gerust, de bui gaat weer over. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen en mogelijkheden, hou vol en zorg goed voor jezelf en elkaar!
En nu? Nu ga ik mijn blog een paar keer overlezen en geniet ik na van deze hersengymnastiek. Trots op het feit dat ik het nuttige en het aangename heb gecombineerd.
Volgend blog gaat over mijn talisman: het sleutelkoord voor op vakantie
Fijne groet,
Hetty
De AD(H)D ervaringsexpert