B-L-O-G 7 Ik was 9 jaar en nam mee….mijn ‘kluts’ en mijn AD(H)D…
Ik was 9 jaar (1973+9=1982) en van AD(H)D had nog niemand gehoord. Mijn ouders hadden wel al ontdekt dat er periodes waren dat mijn hoofd overvol zat. “Zo was jij nou eenmaal, je was gewoon af en toe flink de ‘kluts’ kwijt’, aldus mijn lieve ouders…
Luister je liever i.p.v. lezen? Klik dan hier.
Ik was een druk bazinnetje. De creativiteit stroomde al op vroege leeftijd door mijn lijf; kleertjes naaien voor de barbies, huttenbouwen in de bosjes, dansclubjes oprichten en politiebureautje spelen (dat wil zeggen: al rolschaatsend over de dijk op zoek naar ‘bewijsmateriaal’ voor een sterk verzonnen misdaadverhaal). Ook werden er vriendschappen gesloten en afgesloten om het vervolgens weer terug bevriend te geraken, tegenwoordig BFF.
Ik vond mezelf best een belangrijke sleutel in groepsprocessen (lees goed: dat vond ik zelf…) waardoor ik ruzie maakte in geval van onrecht en waardoor ik bemiddelde als het echt uit de hand liep. En ja, ook ik was niet heilig, ik treiterde als een groepssamenstelling zogenaamd niet klopte.
Al met al leefde ik een heel normaal leven met allerhande levenslessen tussen mijn lurven en kladden. Helaas dreigde er soms iets mis te gaan, met name in mijn hoofd…. Ik begon thuis steeds sneller te praten, had snel huilbuien, was motorisch onrustig en kon mijn rust niet vinden. Mijn aantrekkingskracht tot probleempjes in de vriendschappelijke sfeer werden groter waardoor mijn hoofd nog voller liep. Mijn behoefte: hoge nood aan een noodrem!
En mijn moeder wist het: “Ik moet mij NU ontfermen over deze tikkende tijdbom, hoe onschuldig het ook lijkt”, dus vertelde ze mij geregeld op een woensdagmiddag:
“Hetty, wij gaan vanmiddag samen een boekje lezen in bed want je bent de kluts een beetje kwijt”.
Daarna belde ik mijn vriendinnetjes op met de boodschap: “Ik kan vanmiddag niet spelen, ik moet mijn ‘kluts’ gaan zoeken”.
Ik weet niet hoe ze het voor elkaar kreeg maar als een mak lammetje gaf ik mezelf over. Ik nestelde me naast mijn lieve warme mama in het grote bed van mijn ouders en zij las voor de duizendste keer een verhaaltje voor uit mijn favoriete sprookjesboek. Daarna vielen we samen in slaap. Zomaar een uurtje, zomaar saampjes.
Waarschijnlijk wist ik toen al; ik kan maar beter doen wat mijn moeder zegt want een leven zonder ‘kluts’…… ik moet er niet aan denken.
Het meest domme moment om een blog te schrijven. Het werd een blog over onderprikkeling.
Fijne groet,
Hetty, de AD(H)D ervaringsexpert
Meer over mijn leven met AD(H)D vind je hier
Wil je meer informatie over mijn manier van werken in training en coaching? Laat het me hier weten.