B-L-O-G 52: de GROTE stad….
Gisteren deden we een dagje Utrecht. Heerlijk wandelen langs de oude grachten. Op zoek naar mooie plekjes en toffe winkeltjes. We waren al een tijdje niet meer zo in de drukte geweest wegens corona. En…. aangezien wij in Zeeuws-Vlaanderen wonen, zijn wij sowieso niet zo gewend aan dit soort drukte.
Toen ik de vele studentenfietsen zag staan werd ik even terug gesmeten in de tijd.
Ik was een jaar of 19 en veel van mijn vriendinnen zaten op kamers. Met mijn ov-jaarkaart sjeesde ik heel Nederland door met de trein om ze te bezoeken. Heerlijk vond ik dat. En tegelijk overschatte ik mezelf keer op keer. Korte nachten, dagen slenteren door de stad, prikkel op prikkel in mijn gevoelige brein.
Zeker die ene keer….. ik was bek af na 3 nachten studentenleven….. ze zouden me naar de trein brengen….. ik telde de minuten af, zo verlangde ik naar huis…… en het duurde maar voordat we konden vertrekken…….
“Niet zo stressen, als we over 10 min. vertrekken, dan haal je de trein nog met gemak” zeiden ze….
Dus ik telde de laatste minuten af met mijn schoenen aan en mij jas op schoot, klaar voor vertrek.
Eindelijk liep ik de trap op naar het perron. De conducteur blies op zijn fluitje, deuren gingen dicht, de trein gleed weg voor mijn neus….. en daar stond ik met mijn volle hoofd. Tranen van woede, frustratie en teleurstelling
En ze snapten niet waar ik me zo druk om maakte:
“Dan ben je gewoon iets later thuis” was hun visie
Wisten ze wel wat dat betekende?
Een uur later betekende 60 minuten langer prikkels incasseren. 60 minuten langer onderdeel van de maatschappij. 60 minuten langer wachten tot ik kon opladen. 60 minuten later op de plek waar ik al lang had moeten zijn.
Nu ik beter weet wat mijn lijf en brein aankan, laat ik het niet meer zover komen.
Had ik dat toen al willen weten? Geen idee, ik kan de tijd niet meer terugdraaien.
Wat ik wel weet is dat ik er enorm veel van heb geleerd.
En nu ik het me herinner, midden tussen de studentenfietsen in de GROTE stad, leer ik er weer opnieuw van:
Strakjes op tijd terug naar het bosveld, naar de camping, naar onze caravan.
Mijn veilige plek om op te laden…..
Soms ben ik liever even alleen. Lees het in dit blog.
Fijne groet,
Hetty
de AD(H)D ervaringsexpert
Meer blogs over mijn AD(H)D brein en dat van anderen? Lees ze hier.