B-L-O-G 9: Ik ga op vakantie en ik neem mee…. mijn sleutelkoord en mijn AD(H)D….

Sinds een jaar of 5 heb ik het gevonden: tijdens de vakantiereis draag ik de caravansleutel aan een sleutelkoord rond mijn nek.

Wij gaan al een jaar of 14 op vakantie met de caravan. Een eigen huisje waar je je kunt terugtrekken als je in een onbekende omgeving bent. Onze ideale manier om de landen om ons heen beter te leren kennen en tegelijk een manier om onze gezinsbatterij op te laden.

De reis is en blijft voor mij een dingetje… Met name de tussenstops zorgen voor behoorlijk wat stress. Iedere keer weer opnieuw oriënteren op die enorme parkeerplaatsen. Iedere keer weer schakelen tussen relaxt in de autostoel en loslopende kinderen tussen vrachtwagens en vreemde snuiters…. En als er dan gevraagd word of de caravan op slot is….. dan moet ik 3 dubbel schakelen en dat gaat dan niet altijd even soepeltjes.

Het is me al te vaak gebeurd dat ik mijn sleutels niet direct kon vinden en bovenop de stress was dat dan vaak de druppel. Alle energie stroomde uit mijn lijf en het vermogen om na te denken en dingen te zoeken was plotsklaps verdwenen.
Het gevolg was dat ik na zo’n tussenstop uitgeput terug in de auto kroop om vervolgens een uur te slapen. Niet zo heel leuk voor manlief die zich, heel begrijpelijk, enkel bezig wilde houden met autorijden en niet met 2 kinderen op de achterbank die ruzie maakten over hun territorium.

Ook het schakelen tussen het leven thuis en het vakantieleven is voor mij soms zo ingewikkeld, ik heb daar echt wel een paar dagen voor nodig. En laten dat nou juist net de dagen zijn dat we in de auto zitten…. Als we in de auto zitten is er niets aan de hand. Het is een plek waar ik dagelijks vertoef. Met mijn gezinnetje op pad, gezellig in de vakantiestemming. Boekjes, spelletjes, films kijken, kaart lezen…. Ik kan daar zoooo van genieten.

Maar dan komt het…… “Mama ik moet plassen” of “Schat, we gaan even tanken”……. Ik moet dan als een malle overschakelen van zittende relaxte vrouw naar organiserende en beschermende moeder.

Gelukkig hangt hij daar, de caravansleutel aan het sleutelkoord, als een talisman rond mijn nek die mij beschermd tegen het kwijtraken van…… Meer waard dan dat een ieder op de parkeerplaats zal beseffen…..

Hoewel mijn kinderen inmiddels groot zijn (14 en 16jr) en
ik daardoor meer ruimte krijg op de parkeerplaats en in mijn hoofd, weet ik 1 ding zeker: het sleutelkoord is een blijvertje!

Fijne vakantieperiode allemaal!

Wil je weten hoe ik denk over taalfoutjes in mijn blogs?

Hetty
De AD(H)D ervaringsexpert

Nieuwsgierig naar meer blogs? Klik dan hier.

Heb je vragen of wil je iets delen? Stuur me dan hier een bericht, dan hoor je snel van me.