B-L-O-G 21 Ik heb een leeg hoofd en neem mee…… een schuldgevoel en mijn AD(H)D….
Ik was zo toe aan vakantie. Even helemaal niets, onderuit gezakt op de bank in mijn apenpakje (nice info voor de beelddenkers). En o, wat vond ik het moeilijk om me er aan over te geven. De start van een vakantie geeft altijd zo’n enorme tweestrijd in mijn hoofd. Ik wil van alles en tegelijk wil ik ook even helemaal niets.
Het is alsof er dan een engeltje en een duiveltje op mijn schouders zitten die kibbelen over welles-nietes-nonsens. Mijn hoofd zit daar tussenin te luisteren en er heerst een enorm schuldgevoel en ik weet niet waarom.
Inmiddels weet ik het wel, gelukkig…. Na 2 weken uitrusten en gedachten ordenen is er maar eentje die verantwoordelijk is voor het schuldgevoel. Dat ben ik namelijk zelf.
Als je het vergelijkt met een aan-en-uit knopje dan wil ik meteen vanaf de eerste vakantiedag mijn knopje op -uit- zetten en ik ben er deze vakantie achter gekomen dat dat niet gaat. Ik heb echt even de tijd nodig om te onthaasten en dat brengt gevoelens, gedachten en emoties (zoals het schuldgevoel) met zich mee die mijn toch al chaotische hoofd op hol brengen. Ik moet het eigenlijk allemaal niet zo serieus nemen en op zoek gaan naar iets helpends.
Ik bedacht dat ik iets wilde doen waar ik in het werkende leven nauwelijks aan toe kwam. Iets wat ik mezelf gunde omdat ik hard gewerkt had en het verdiende om mezelf te verwennen. En dat is gelukt!
Ik ben tv gaan kijken. Ik ben heel veel documentaires en eindejaars programma’s met interessante interviews en veel muziek op gaan nemen. Ik heb me ’s morgens regelmatig in alle stilte op de bank genesteld zodat ik in alle rust kon kijken en luisteren. Manlief en kids ronkten dan nog even lekker door en zodra er leven in de brouwerij kwam, had ik mijn verwennerij al in the pocket!
Dit zorgde ervoor dat mijn knopje niet meteen van -aan- naar -uit- ging maar dat het een draaiknopje werd die ik als het ware kon dimmen. Tegelijk vertrouwde ik erop dat er een moment zou komen waarop ik het knopje weer terug naar -aan- zou gaan draaien. En zo geschiedde…..
Op nieuwjaarsochtend werd ik (toch best) fris en fruitig wakker na een fantastisch oud en nieuw en meteen bij het ontwaken bedacht mijn motto voor 2019: “niet alles zo serieus nemen” en dat gaf me een enorme boost. Een nieuwe start met nog een paar dagen de tijd om mijn dimmer naar -aan- te draaien. En ik moet zeggen, het voelt heerlijk!
Volgende keer vertel ik je meer over mijn nieuwe motto en de kracht daarvan…. Nu eerst nog een paar dagen gedimd en halftijds op de bank. Jaja, in mijn apenpakje….
Lees hier hoe ik mijn motto voor een nieuw jaar bepaal
Fijne groet,
Hetty
De AD(H)D ervaringsexpert