B-L-O-G 6: Ik ga parachute springen en neem mee…mijn adrenaline en mijn AD(H)D…

Het is alweer 3 jaar geleden. Mijn luchtdoop, een tandemsprong met een parachute.

En ik had me iets voorgenomen: “Hetty, dit gaat pittig worden”. Als AD(H)D-er krijg ik dan waarschijnlijk een adrenalinestoot waar je U tegen zegt, dus ik moest en zou me goed voorbereiden!

Liever luisteren naar deze blog? Klik dan hier.

Dat voorbereiden heb ik heel bewust gedaan. Hoe? Gewoon doen alsof het niet zou gaan gebeuren….. negeren dus! Tot 10 minuten voor de sprong, en da’s best knap.
En toen was het een licht bewolkte zaterdag, de dag om te springen……

Ik vertelde de instructeur tot in detail hoe ik me voelde. Dat ik over mijn woorden struikelde, zei genoeg over mijn zenuwen.
En toen had ik het vliegpak aan, en toen kregen mijn zoon en ik de laatste instructies, en toen liepen we naar het vliegtuig……

In het vliegtuig deed ik nog steeds alsof het niet ging gebeuren…… totdat zoonlief er vandoor ging met een instructeurtje op zijn rug. Nooit heb ik last gehad van het breken van mijn navelstreng maar toen voelde ik het heel goed. “Help, daar gaat mijn kindje” hoorde ik mezelf piepen.

Het was mijn beurt. Ik schuifelde op mijn zitvlak richting de deuropening van het vliegtuig. Mijn benen over de rand, luisterend naar de instructies.

O hemel, het ging allemaal zo snel….. ik keek naar beneden en zag enkel maar wit. Ik bedacht me opnieuw: “Doe maar net of het niet echt is, Hetty. En als het wel echt is, dan is het een geluk dat het allemaal wit is wat je ziet”. En daar ging ik…… ik heb geen flauw benul wat ik geroepen heb, of wat niet….. het enige wat ik voelde was adrenaline, van mijn kruin tot tussen mijn tenen!

Toen de parachute open ging volgde de stilte en de tranen. “Zo mevrouw, u geniet er wel heel intens van”. Ja meneer de instructeur, ik geef het je te doen met mij en ‘the best is yet to come’…….

We maakten nog een paar rondjes (en mijn maag ook) om ten slotte te landen op het punt waar mijn gezin stond te wachten.
Toen we landden, voelde ik me net de paus die de grond kuste. Het grote verschil is dat de paus dan direct weer opstaat en ik zat daar…. midden in het weiland in het gras… 3 minuten heeft het geduurd voordat ik op mijn benen kon staan. 3 dagen heeft het geduurd voordat ik weer fatsoenlijk kon eten en nadenken.

Na afloop besloot mijn gezin om de luchtdoop vieren met hamburgers maar moeders is in de auto achtergebleven. Ik heb mijn ogen gesloten om tot rust te komen, ik was meteen (weer) van de wereld…..

AD(H)D, adrenaline en alle andere energie-opwekkende-hormonen….. soms de beste vrienden, soms misselijkmakende vijanden. Mijn adrenaline zit vaak ver verstopt. Bij sporten, presentaties of andere uitdagingen, moet er heel wat gebeuren wil het tevoorschijn komen. Maarrrrrrr….. als het tevoorschijn komt, maak dan je borst maar nat! Het komt met een vliegende vaart en besluit op hetzelfde moment om voorlopig niet weg te gaan!
Gevolg….. in 1 klap oververmoeid, misselijk en een koppie waar hoofd en bijzaken zich krampachtig aan elkaar vasthouden.

Wat was ik blij dat ik een extra vrije dag had genomen om bij te komen…….

 

Toen ik klein was, raakte ik geregeld de kluts kwijt…. ik schreef er een blog over

Fijne groet,
Hetty
de A(H)D ervaringsexpert

Ik heb meer verhalen over mijn bijzondere brein geschreven…..

Mocht je vragen hebben of iets willen delen na aanleiding van dit blog, stuur me dan hier een berichtje.