B-L-O-G 29: Ik ga fietsen en neem mee…. Mijn platte stuurtje en mijn AD(H)D….
Tot een aantal jaren geleden was ik er helemaal aan verknocht…… mijn racefiets. Iedere avond fietste ik een ronde en genoot van de omgeving en van mijn fitte lijf. Omdat ik in Zeeuws Vlaanderen woon was het wel steeds een zoektocht naar de windrichting zodat ik mijn rondje enigszins comfortabel kon afmaken. Want…. In dit kustgebied waait het namelijk altijd en als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel fietsen met tegenwind….. maar alé, daar was ik destijds wel tegenop gewassen.
Het fietsseizoen duurde maar 2 jaar en daarna belandde mijn fiets achterin het tuinhuisje onder een stapel lounge kussens. Heel af en toe mocht fietslief even luchten bij het opruimen van het tuinhuisje en soms, héééél soms (maximaal 2x per jaar) draaiden de wielen even rond tijdens een korte opwarmingsronde.
Hoe kwam het nou dat ik mijn voeten niet meer in-klikte op de pendalen? Dat ontdekte ik vorig jaar….. Ik fiets enorm graag maar tijdens het fietsen kom ik in een relaxstand en wil eigenlijk alles van me af fietsen. Alle gedachten, alle prikkels van de dag, de week, de maand. Gewoon even alles eruit.
Als ik dan langs de weilanden het strand en de polders rij, verdwijn ik in mijn eigen coconnetje van rust en geluk. O, wat is het dan lullig dat je een helling afsjeest in een scherpe bocht, richting een fietstunnel….. want daar komt natuurlijk die tegenligger om de hoek en dan ben ik niet meer die vrouw in haar veilige coconnetje….. nee, dan ben ik dus gewoon een Piet Paniek die als de sodemieter in haar remmen moet knijpen als normale deelnemer in het verkeer. Er wordt gewoon van mij verwacht dat ik op mijn eigen weghelft blijf en dat ik een knetter strakke bocht neem waardoor we dit beide overleven.
En daar werd ik doodzenuwachtig en heel erg onzeker van. De fractie van een seconde bedenktijd om de stand van mijn handen aan het stuur te veranderen van fietsstand naar remstand brak me op. Dit klinkt voor anderen misschien belachelijk maar als ADD-er heb ik nou eenmaal altijd lichte chaos in mijn hoofd waardoor ik niet blind kan vertrouwen op de verwerkingssnelheid van mijn hersenen. Plotseling remmen op een fiets met een heul smal en gebogen stuurtje en kneiter dunne bandjes is dus niet geheel vanzelfsprekend voor mij (ach, laat me ff lekker overdrijven).
Ik haatte mijn fiets, ik haatte mijn stuur, ik haatte mezelf. Ik wilde geen deelnemer zijn aan het verkeer. Ik wilde niet uit mijn lichte hypnose worden getrokken door de wereld om mij heen. Ik wilde gewoon verdwijnen op mijn zadel. Heerlijk in mijn eigen gedachten in mijn eigen wereldje……. En dat gaat niet. Niet op de weg, niet in de Zeeuws Vlaamse polder, niet op de duinen langs het strand…. Niet, gewoon helemaal niet.
En toen stond hij daar, mijn zwart-rode vriend….. ongebruikt en eeuwig zonde. Totdat een vriend mij adviseerde om een ander stuur te nemen……. “Je zit dan wat rechter en je hebt je remmen altijd bij de hand”. Nou, manlief heeft het geweten….. Het hele winterseizoen heeft hij moeten luisteren naar een vrouw die zeurde over een ‘plat stuurtje’. En nu, ode aan mijn lief die afgelopen zaterdag heeft lopen klooien aan mijn fiets en het resultaat mag er zijn!
Gisteren heb ik mijn eerste toertje gedaan. Alle onzekerheid is verdwenen. Het zweet stond op mijn bovenlip en mijn kaken waren zo rood als een krootje 😊 bietje op z’n Zeeuws). Wat heb ik genoten zeg! In mijn hyperfocus op de fiets, kop in de wind, brein leeg, chaos even weg.
Zie je wel dat ik dit kan! Ik vind alles best, zolang ik de touwtjes maar in handen heb…… ik bedoel natuurlijk mijn remmen en mijn platte stuurtje!
Wil je lezen hoe ik op zoek ga naar tevredenheid? Klik dan hier
Fijne groet,
Hetty
De AD(H)D ervaringsexpert
En als je iets wil vragen, stuur dan hier een bericht dan hoor je snel van me.