B-L-O-G 43: Ik ga op koopjesjacht en neem mee…. Mijn ‘stemmetje’ en mijn adhd….
Vanochtend is het kwartje ineens gevallen. Er zit iets onder mijn huid. Ik wist eerst nog niet precies wat, maar ergens in mij zat er een behoefte die ervoor zorgt dat ik me anders ging gedragen dan ik zou willen.
Het begon 3 dagen geleden. Na een toffe werkdag reed ik nog even naar een winkelcentrum voor wat kleine boodschapjes terwijl mijn stemmetje zei dat ik eigenlijk niets nodig had. Wibra is zo’n winkel waar ik mijn mandje wel kan vullen. Het bleef deze keer bij een rol vershoudfolie en 2 doosjes pleisters dus ik begrijp dat mijn stemmetje me nog niet waarschuwde. Na de Wibra liep ik toch even langs die heule toffe kledingzaak. Even kijken naar een broek die minder strak zit als mijn spijkerbroek (lees corona slash vakantie slash hormonale kilo’s). Tjonge jonge, wat een geweldig aanbod hadden ze. Hoe heerlijk is het dat je in de kleedkamer een grote berg met kledingstukken hebt die allemaal even leuk zijn. Dat is ook wel eens anders (dat je jankend thuiskomt van een dag winkelen met een troostend bosje sokken omdat je niet kon slagen).
Mijn stemmetje begon toen wel wat te pruttelen; “zoveel kledingstukken…. Is dat wel nodig?”.
Wonder boven wonder is het me toen gelukt om enkele kledingstukken terug te hangen. Een babbeltje met de verkoopster had de boel vertraagd zodat mijn stemmetje me in actie zette, haha: “Terughangen die handel”.
Tot dusver niets aan het handje, ik blij met mijn nieuwe outfits en de complimenten van manlief en dochter (zoon was met hele andere dingen bezig).
Gisteren begon mijn stemmetje weer te pruttelen. Ik was een keukenlade aan het opruimen toen ik me bedacht dat ik wel erg weinig diepvriesdozen had. Een hele goede reden om eens los te gaan bij de Casa want daar hebben ze vast degelijk spul.
Ik wilde het meteen goed doen en had van elk formaat 3 stuks in mijn mandje gelegd. Uiteindelijk heb ik van 2 soorten 2 bakjes afgerekend dus ook dat viel al met al best mee (dankjewel stemmetje).
Tevreden liep ik de winkel uit om vervolgens het Kruidvat te bezoeken. Ik bedacht me dat ik wel een lekker nieuw luchtje verdiend had na mijn eerste week werken (alsof die berg kleding niet al genoeg beloning was). Dus ik kocht een klein flesje eau de toilet van een tientje.
Ik blij met mijn nieuwe luchtje, opgespoten op mijn nieuwe tenue, ik voelde me de hemel te rijk.
Toen ik thuis kwam besefte ik dat ik nog steeds zin ik had gehad om geld uit te geven. En ik weet inmiddels dat dit een signaal is dat er onderhuids iets broedt. Mijn stemmetje vertelde mij nu dat ik niet alleen alert moest blijven op het gat in mijn hand, ik moest me ook beseffen dat ik spanning aan het opbouwen was. Heel belangrijk maar ik kon er nog steeds mijn vinger nog niet op leggen…..
Vanochtend zat ik aan de keukentafel met een kopje thee. Mijn zoon strompelde de huiskamer binnen met 1 schoen aan zijn voet en 1 in de hand. Hij was op weg naar de bus om te gaan werken. “Vind je het leuk om zelf naar Sluis te rijden?” vroeg ik hem. Dat vond hij een prima idee. Nu hij sinds gisteren zijn rijbewijs op zak heeft voelt hij zich helemaal het mannetje. En dan is een stukje rijden natuurlijk geweldig.
Enfin, zoon op zijn werk gedropt en ik bedacht me om nog even naar de groothandel te gaan (nu we er toch in de buurt zijn). Met enkel luxe onnodige boodschappen zoals 12 flessen spa-met-een-smaakje, 3 hele grote potten keukenkruiden en 50 wegwerpdiepvriesbakjes in mijn kofferbak keerde ik terug naar huis.
En toen viel het échte kwartje. Eindelijk kon ik de koopmanie van de afgelopen dagen zien als een waarschuwingssignaal. Ik wist waar het vandaan kwam:
Mijn zoon heeft gisteren zijn rijbewijs opgehaald. Hij mag nu gaan genieten van vele autoritjes. Het is meteen officieel omdat hij vorige week 18 jaar is geworden. En man man, wat vind ik dit spannend! En zojuist ontdek ik dat mijn koopgedrag hét signaal is van deze opgebouwde spanning.
Geheel los van mijn zoon en zijn rijstijl…. Ik merk dat ik dit stukje loslaten gewoon rete lastig vind. Mijn zoon als zelfstandig weggebruiker. Dat vind ik dus een hele grote stap. En ik reageer daar op dit moment op door 3 dagen op koopjesjacht te gaan.
Ik heb de afgelopen jaren ontdekt dat ik verschillende strategieën heb ontwikkeld om om te gaan met spanning. Soms zoek ik het in eten, in ruzie zoeken, mezelf verstoppen onder een steen. Maar dit keer zocht ik het in koopjesjagen.
Niet onoverkomelijk hoor….. dankzij mijn stemmetje. En de dingen die ik dit keer heb gekocht, zijn functioneel en niet bederfelijk, dus dat ik ook niet zo’n probleem. Maar het is echt belangrijk dat ik nog beter ga luisteren naar mijn stemmetje zodat ik de regie houd over ditsoort gekke gedrag.
Het succes zit hem in het feit dat mijn ogen weer open zijn gegaan; Op het moment dat mijn koopgedrag de pan uit rijst, is er grote kans dat er iets met me aan de hand is. Gedrag zoals eten, ruzie zoeken, verstoppen heeft een reden en zodra ik weet wat de reden is, kan ik daaraan werken i.p.v. dat ik de bankrekening leegtrek en mijn kasten vol stamp met nieuwe kleding en mijn keukenlade met diepvriesbakjes….
Haha, mijn stemmetje wil nog even iets kwijt: Hoe toevallig is het dat manlief de vriezer nu staat te ontdooien en schoon te maken? Welk signaal is dat?
Fijne groet,
Hetty Cornelis
De AD(H)D ervaringsexpert
Heb je een vraag na aanleiding van deze blog? Stuur me dan hier een bericht.