B-L-O-G 42: Ik kijk naar mijn werkende leven en neem mee….. Een bak met veerkracht en mijn AD(H)D…
In mijn vorige blog (nr. 41) over aandachttekort sprak ik over onverwerkt leed uit mijn verleden. Ik heb daar veel reacties op gekregen. Mensen begonnen zich zorgen te maken omdat er wellicht een grote beerput achter mij zou kunnen liggen.
Laat ik duidelijk zijn, dat is niet zo. Ik ben gezegend met een enorme warme en liefdevolle jeugd. Mijn ouders waren en zijn nog steeds de meest liefdevolle ouders die er bestaan. Mijn moeder is de liefste meest krachtige en zorgzame vrouw in mijn leven en mijn vader is de stoerste, grappigste en liefste papa van de hele wereld.
Over vriendschappen heb ik nooit iets te klagen gehad. Sterker nog, hoe cool is het dat ik bijvoorbeeld nog steeds maandelijks afspreek met 3 powervrouwen die ik al meer dan 35 jaar ken (!).
Nee, mijn échte oude zeer is pas na mijn 20e ontstaan. Ik zal je er e.e.a. over vertellen.
In het boek ‘ADHD Hoe Haal Je Het Uit Je Hoofd’ vertelt Cathelijne Wildervanck over gevolgschade. Hiermee bedoelt ze de schade die mensen meekrijgen als ze vaak genoeg horen dat ze het niet goed doen, dat ze niet goed genoeg zijn, dat ze normaal moeten doen.
Ik heb het geluk gehad dát ik in mijn privéleven altijd mezelf mocht zijn, dát ik het goed genoeg deed, dat ik goed genoeg was. Tuurlijk waren er strubbelingen maar die waren niet erger of tragischer dan die van mijn leeftijdgenoten.
De gevolgschade die mij parten heeft gespeeld is ontstaan toen ik op mijn 20e ging werken. Ik had mijn diploma mts-bouwkunde in the pocket en er lag een hele wereld voor me open.
Met mijn dappere attitude en mijn enthousiasme kon ik beginnen aan het echte werk. Vrouw in de bouw, hoe stoer is dat!
Ik werkte hard als werkvoorbereider en calculator en was helemaal in mijn element. Dat ik hier en daar wat rekenfoutjes maakte, nam ik voor lief. Het voltijd werken achter een computer was niet mijn droombaan maar, kom op Hetty, niet zeuren, je hebt een baan. Wees daar trots op. Dit is wat je wilde, toch?
Bij mijn eerste 2 banen kreeg ik ontslag binnen enkele maanden. Dat hakte er wel in. Mijn 3e werkgever was er eentje van de oude stempel waardoor het recht op gelijkwaardigheid en mijn moeite met autoriteit erg op de proef werd gesteld. Ik liet me dagelijks negatief op mijn gemoed inpraten waardoor mijn eigenwaarde en zelfzekerheid langzaam afbrokkelde. Ik werd angstig en durfde niet meer voor mezelf op te komen.
Op het bedrijf waar ik vervolgens ging werken werd ik omarmd door collega’s die me het vak wilden leren. Ik werd benaderd met humor en respect en ik bloeide weer op. Wat ben ik dankbaar dat ik daar 2 jaar heb mogen werken!
Toch bleek het ‘vrouw zijn’ in de technische wereld een dingetje. Ik had het gevoel dat ik mezelf dubbel moest bewijzen. En daarbij was ik niet meer bestand tegen het ‘recht voor zijn raap zijn’ als ik aangesproken werd op mijn fouten. En die (slordigheids)fouten maakte ik nog steeds, net als in het begin van mijn carrière. Alle angst en onzekerheid plopte op. Het trauma van mijn vorige werkervaring kwam in alle hevigheid terug.
Tijd voor iets anders, iets geheel anders op gebied van werk.
Na een omscholingstraject ging aan de slag in de gehandicaptenzorg, de zachte sector. Wat een verademing. Niet meer hele dagen achter een computer, handen uit de mouwen, het gevoel hebben dat je waardevol en nuttig bent voor anderen.
Vanuit de zorgsector ben ik d.m.v. diverse opleidingen en trainingen opgebloeid tot hbo-niveau en toen ik uit mijn jasje groeide, startte ik mijn eigen coachpraktijk en ontwikkelde ik het concept ‘de AD(H)D ervaringsexpert’.
Naast deze omslagen ben ik keihard aan de slag gegaan met mezelf. Ik heb de afgelopen jaren een professioneel dreamteam om mij heen verzameld (zoals Francien Regelink dit noemt in haar boek DRUKS) waarop ik kan terugvallen als ik het nodig heb en waarmee ik preventief kan werken aan mijn AD(H)D fratsen:
• Therapieën zoals cognitieve gedragstherapie, EMDR, healing en coaching. Deze hebben pijnlijke herinneringen verzacht (behandeling heb ik inmiddels afgerond)
• Yin-Yoga, meditatie, ontspanningsoefeningen en het sporten helpen mij om de balans te houden tussen mijn lijf en mijn hoofd.
• De acupuncturist is mijn thermometer omdat zij kan zien of die balans er ook daadwerkelijk is (ik houd mezelf nogal eens voor de gek door in mijn enthousiasme te denken dat alles goed gaat terwijl ik mijn energie er te hard doorheen jaag).
Het is mij gelukt om mijn veerkracht in te zetten zodat pijnlijke dingen uit het verleden zacht blijven en ik ben ervan overtuigd dat iedereen dat kan. Er zijn zo ongelooflijk veel mogelijkheden om (kleine)stapjes vooruit te komen.
Mijn verwerkingsproces is uniek. De manier waarop ik omga met mijn AD(H)D is ook uniek. Er is namelijk geen standaard handleiding voor ADHD of ADD.
Iedereen heeft zijn unieke zoektocht en proces. En iedereen heeft veerkracht.
Fijne groet,
Hetty
De AD(H)D ervaringsexpert